20 miesięcy tego dobrego

Kolejny przełom za nami. Było ciężko, byliśmy zmęczeni, nie miałam ochoty nic tu pisać... straciłam wiarę w dobro. Jedynym promyczkiem dnia codziennego jest Ona. Już 20 miesięcy nadaje mojemu życiu sens.

Nosi rozmiar 86-92, ma strasznie dużo zębów, nie wiem ile ich tam jeszcze ma wyjść, ale powiem Wam, że jak dla mnie to już wystarczy. Nadal nie daje ich sobie umyć, a sama to tylko szczoteczkę gryzie i szoruje nią po meblach, albo podłodze.. Jest za to postęp jeśli chodzi o obcinanie pazurków - już nie muszę jej w tym samym momencie karmić, ani przyciskać wszystkimi kończynami do siebie. Wystarczy jak ją mój M troszkę zagada, zainteresuje książeczką, albo układanką i jakoś daje sobie obciąć wszystkie pazurki. 

Nie chcę szerzyć mitów o idealnych dzieciach, ale my naprawdę nie mamy z Hanią problemów. Jeszcze NIE -  jak powiedzą złośliwcy ;) . Pewnie, że chciałabym, żeby już za każdym razem wołała na siusiu, a nie jak już jest za późno. Chciałabym, żeby w nocy dłużej spała sama, w swoim łóżeczku i dała mi pospać trochę w spokoju, bez niej uczepionej na piersi. Fajnie byłoby gdyby tak nie uciekała i nie psociła... tylko czy to dalej byłaby ta słodka Haja? Nie ma ideałów, sami popełniamy błąd za błędem to co się dziwić dziecku, i to jeszcze niespełna dwuletniemu!

Przed tygodniem postanowiłam obciąć Hani włosy. Zastanawiałam się czy pójść z nią do fryzjera, czy to nie będzie dla niej za wcześnie. W końcu chwyciłam za nożyczki i sama jej skróciłam niesforne kosmyki. Włosy były mokre, świeżo po kąpieli, a w postrzyżynach towarzyszył mi mój M. Fryzurka bardzo mi się podoba i cieszę się, że się odważyłam na obcięcie. Od razu włoski jakby odżyły, stały się gęstsze, lepiej się układają.

Zwykły dzień Hani niewiele zmienił się przez ostatnie miesiące. Nadal spędza czas głównie z tatusiem, który opiekuje się nią w czasie gdy ja jestem w pracy, a i często także popołudniami, kiedy jestem na próbie, w weekendy kiedy siedzę na studiach... generalnie siedzi sobie z tatusiem i ciągle uczy się czegoś nowego. Pan Profesor (jak ostatnio przezywamy mojego męża) idzie z programem nauczania jak błyskawica, głównie dzięki temu, że ma tak pojętną uczennicę! Oprócz alfabetu Hania poznała już cyferki i figury geometryczne. Potrafi nazwać wszystkie zwierzęta w książeczkach i układankach (odmienia, mówiąc "głowa krowy, "buch pieska", "ogon kota"). Jesteśmy z niej bardzo dumni i wszędzie, gdzie się tylko da i ludzie nie są zbyt czujni, żeby w porę się ulotnić, chwalimy się osiągnięciami Córy do bólu. 

Niestety nasilił się jej AZS i nie wiemy już co robić. Kupiłam w końcu olej kokosowy i masło shea, ale szczerze mówiąc nie widzę jakichś spektakularnych zmian na skórze Hani. Jest tak samo, albo i gorzej. Ostatnio wysypało jej całe plecki i brzuszek, ma dość duże plamy na nóżkach. Słabo to wygląda... 

Tak, ciągle karmię. Nawet ostatnio załapałam się do wielkiego testowania laktatora firmy Ardo, o czym wkrótce postaram się więcej napisać... Hania ssie po obiedzie, około 15:00, czasem jeszcze raz wieczorem koło 17:00 i przed snem. Nie zastanawiałam się jeszcze nad odstawieniem i liczyłam na to, że Hania sama zrezygnuje. Nie wiem jak będzie, ale na tzw. samoodstawienie się nie zanosi. 

W ciągu dnia najczęściej używamy pieluszek - Hania nie woła jeszcze regularnie na siku, trzeba jej przypominać i wtedy z oporami, ale robi. Kupkę woła i najczęściej robi już na kibelku. W nocy nadal używamy mega chłonnego pancerniaka (otulacz plus gruby wkład lub formowanka Tots Bots), a czasem używamy jednorazówek Muumi, o których także wkrótce post i recenzja. 

Baj!